Na mijn debacle enkele maanden geleden, tijdens de halve marathon in Ell, waar ik enkel en alleen voor een PR op de halve marathon ging, maar dit bij kilometer 5 al een illusie leek te worden, met als gevolg een mentale strijd tegen mijzelf die ik keihard verloor (voor het eerst in mijn leven uitgestapt) stond er vandaag voor het eerst weer een halve marathon op het programma. De Kempen Run, een regionale wedstrijd met ambities. Ikzelf reis vandaag echter af naar Hapert zonder specifieke ambities, maar wel met de wetenschap dat de extra loopkilometers van de laatste 2 maanden zich een keer moeten gaan uitbetalen.
Bij de start lopen er ontzettend veel snel uitziende mannen rond en ik positioneer mijzelf daarom maar op 3de startrij. De eerste kilometer gaat vlot in 3:22 en al snel ontstaan er verschillende groepjes, ondanks het mooie brede veld loop ik na 2km echter alleen op een ±40ste plek. Met ruim 9km wind tegen in het vooruitzicht is het zaak om snel bij een groepje aan te sluiten. Na licht te forceren lukt dit in km 3, maar eenmaal aangesloten lijkt het alsof het tempo in de groep gelijk flink terugvalt en nog geen kilometer later valt het groepje alweer uit elkaar, loop ik alleen en beginnen mijn kuiten vermoeid te raken. Gelukkig weet ik aansluiting te krijgen bij een Belg en samen met nog een 2de Belg die in mijn rug meesluipt wisselen de kilometers elkaar in vlot tempo af waarbij ik om en om steeds weer mijn ritme weet te vinden en het heerlijk draait en vervolgens telkens weer mijn ritme compleet kwijt raak en me afvraag wat ik nou eigenlijk aan het doen ben.
Eenmaal op het 10km punt aangekomen lijkt alles logisch, twijfel verdwijnt, en kom ik door in 35:09, de Belgen schud ik langzaam van mij af en met de wind in de rug begin in te denken aan een PR. Met voor me enkele lopers die het zwaar hebben als richtpunt wordt het tempo opgevoerd, nog maar 8 km, nog maar 7km, en langzaam maar zeker loop ik flink uit op mijn PR schema. Met nog 5km te gaan lijkt een tijd van onder de 1:13 misschien zelfs tot de mogelijkheden, hetgeen wat me nog meer energie geeft. Voor me strijden 2 andere Belgen en langzaam kom ik dichterbij. Met nog 1km te gaan draai ik Hapert in, het tempo wordt nogmaals opgeschroefd, een tijd van in de 1:12 in mijn achterhoofd en ondertussen zelfs 3 Belgen vlak voor me. Nog 300 meter, al het bloed wordt naar mijn benen gepompt, mijn maag begint te protesteren. De tijd tikt weg, braken, temporiseren, versnellen, braken, temporiseren, finishen, 1:12:51, mijn persoonlijk record met bijna 1,5 minuut verbeterd, blij, braken, shit ook nog overgeven, de euforie overheerst, shit weer braken, een ploeggenoot wijst me op een struikje, tevreden en vermoeid nog maar een keer overgeven dan, hurkend bij het struikje. De bevestiging dat ik er 100% voor ben gegaan, het overgeven, geeft gek genoeg geruststelling, en nog een keer, blehh. 21ste overall, 5de Nederlander, een mooie wedstrijd door de Kempen en een vrachtwagen vol met snelle Belgen.
