zondag 5 januari 2014

Trailrunning

Mijn eerste wedstrijd voor het jaar 2014, tevens mijn eerste trail ooit. Alhoewel, mijn eerste trail ooit... in ieder geval mijn eerste trail in wedstrijdverband. Een trail is eigenlijk gewoon een (extreem) lange cross, maar dan slechts over 1 grote ronde in plaats meerdere rondes, 30km in dit geval. In trainingen doe ik dit eigenlijk het allerliefst, de bossen in en nieuwe weggetjes ontdekken, het liefst een grote ronde, stukken dubbel lopen tijdens een training houd ik niet van, dan maar liever een paar honderd meter extra dan de zelfde route terug.

Mijn eerste wedstrijdtrail wordt georganiseerd door mijn oude atletiekvereniging AV Caesar in een voor mij zeer bekend terrein. Rondom de start merk ik al snel dat de sfeer en de lopers toch net iets anders zijn dan ik normaal gewend ben, lopers met rugzakjes, camelbaks, en weet ik wat ze nog meer allemaal bij zich hebben. Eerlijk gezegd lijkt het me een beetje overbodig allemaal, zeker voor de lopers van de 15km. Om er zelf echter ook een beetje als een trailer uit te zien loop ik zelf ook voor het eerst in mijn leven tijdens een wedstrijd met band met 4 kleine flesjes. Bij de start valt het me op dat het achteraan de start drukker is met lopers dan vooraan bij de startstreep, ook dat ben ik niet gewend. Vaak is het toch een klein beetje duwen bij de start, hier ik heb zeeën van ruimte.

Ik heb me voorgenomen rustig te starten en doe dat ook maar loop gek genoeg toch de eerste kilometer op kop. Pas in het veld wordt ik voorbij gesneld door Tim Pleijte en Filip Dietege, ik laat deze mannen lopen want ik wil me zoveel mogelijk sparen voor het zware stuk dat snel komen gaat. Dwars door een weiland omhoog, soppend naar beneden, trappen op, door een weiland naar beneden, een heel steil kort klimmetje, een aardappelveld, nog een klim, een afdaling, en tot slot een technisch gedeelte met wederom een paar steile klimmen inclusief trappen pad in het Spaubekerbos. Ondanks dat ik veel parcourskennis heb presteer ik het toch om bij kilometer 6 fout te lopen, gelukkig kost me dit amper 5 seconde en biedt het als voordeel dat ik mijn wedstrijd verder kan vervolgen samen met Bert Verwerch, toch is dit gelijk een wijze les, opletten op de pijlen, ook al denk je het parcours uit je hoofd te kennen! In het Spaubekerbos merk ik dat Bert flink doorloopt op de steile klimmetjes maar dat ik tegelijkertijd op de technische afdalingen moeiteloos het gat steeds weer kan dichtlopen. Deel 1 van de trail zit er op, deel 2 komt eraan, het "windstuk" zoals ik het zelf in mijn hoofd geprent heb.

In de verte zien we de nummer 2, Filip Dietege lopen. Een mooi richtpunt, zeker als het 2 tegen 1 is en je op het "windstuk" zit. Nog voordat de focus geheel gericht is op nummer 2 merk ik dat we rechtsaf moeten slaan terwijl Filip die zo'n 200 meter voor ons loopt de pijl heeft gemist. Opeens zijn we dus nummer 2 en 3 in de wedstrijd. Gedurende een kilometer of 6 lopen we in niemandsland, kop over kop, geen loper te zien. Voor ons en ook achter ons is het leeg. Vanaf kilometer 14 is het weer druk op de weg. Lopers van 15km wedstrijd die een kwartier na ons zijn gestart lopen in plukjes over de veldwegen. Weer een kilometer later presteer ik het om voor de 2de keer achter elkaar tijdens een wedstrijd om op mijn gezicht te gaan, ditmaal in een bocht op een glad klein houten bruggetje. Bert helpt me half overeind en de schade lijkt mee te vallen. Het zijn de laatste meters van het "windstuk" en bevinden ons bijna op het "tempostuk". Wind in de rug en dalen gedurende 3km. Vervolgens weer een verraderlijke klim met wind tegen omhoog en dan hebben we het parcours weer voor ons alleen.

Het "parkstuk" komt eraan, het park waar vroeger de Parkloop georganiseerd werd, en ik als pupil zo'n slechte ervaringen mee had (een editie waarbij ik tijdens de start op de grond geduwd werd en een editie met een losse veter) maar tegelijkertijd als senior goede ervaringen aan deze wedstrijd overhield met mijn debuut op de lange cross waarbij ik 3de werd en de editie daarna een 2de plaats haalde. Kortom, bekend terrein, het bekende terrein waar ik met relatieve rust doorheen kan lopen als Bert zegt dat ik 2de mag worden als ik hem meeneem naar de finish. Alhoewel, rust en bekend terrein, dat blijkt toch tegen te vallen als we bij kilometer 25 zijn en de Keutelbeek opeens voor ons ligt. Ik maak een flinke sprong om natte voeten te voorkomen hetgeen wat me lukt maar tegelijkertijd was dit beekje toch iets breder dan gedacht. Een kleine kilometer verder krijgen we opnieuw deze natuurlijke hindernis voorgeschoteld. Vervolgens is het bekende trappen-pad van de oude Parkloop aan de beurt, en schieten we iets later opnieuw het weiland in met de laatste verassing, een steil kort klimmetje waar het gespannen touw een helpende hand biedt om boven te komen.

De laatste 3 kilometer worden ingezet, naar beneden en wind in de rug, ik probeer tempo te maken en merk dat ik opeens een gaatje van 10 meter heb op Bert. Ondanks de woorden van Bert enkele kilometers geleden neem ik het zekere voor het onzekere en probeer ik mijn voorsprong vast te houden. Nog 500 meter te gaan, de vermoeidheid is flink aanwezig maar tegelijkertijd heerst er een soort van overwinningsgevoel, de strijd tegen de elementen zit er op en voelt als gewonnen en dat met een mooie 2de plaats in het vooruitzicht, ik loop langs het voetbalveld neem ik de bocht te krap en raak ik vol met mijn arm de reling, de laatste meters voelen zwaar en blijkbaar is de coördinatie door de vermoeidheid toch iets aangetast. Het enige dat nog rest zijn 300 meter op de baan, mijn eerste trail zit erop. Tevreden en moegestreden, maar wel met een dosis motivatie om de komende maand weer wat meer te gaan trainen!

Foto: Yvonne Silvertand (www.yvonnesilvertand.nl)