zondag 23 februari 2014

Danikerbosloop, Overgangswedstrijd

De kilometers werden opgeschroefd en het gevoel was goed, erg goed, althans, tot en met vorige week. Deze week viel het tegen, de eerste baantraining sinds maanden werd nog voordat ik halverwege was afgekapt. Toch maar proberen dat gevoel van die week ervoor terug te vinden. Dat goede gevoel heb ik vandaag nog niet gevonden, maar het slechte gevoel van de trainingen van afgelopen week, dat ben ik ergens op het parcours van de Danikerbosloop, waarschijnlijk in de afdaling gelukkig weer verloren.

Het is druk in het Danikerbos, het bruggetje over de Geleenbeek waarop de start plaats vindt is bomvol. Met de nodige moeite weet de organisatie ons tot 1 meter voor de startstreep te krijgen, die laatste meter krijgen de voorste lopers dan maar cadeau. Één kleine vlakke aanvangsronde en vervolgens nog 4 grote rondes met telkens 2 flinke heuvels en 2 modderige en technische afdalingen. Energie sparen aan het begin voor dat gene wat komen gaan is wederom mijn tactiek voor vandaag. En dat was nodig ook zo bleek achteraf, de energie die niet alleen nodig is om de steile beklimmingen te bedwingen, maar bovenal ook om de technische afdaling waarbij je amper met je ogen kan knipperen te overleven. Ronde 1 gaat nog ontspannen, het bordje "maximaal 30km/h" dat de organisatie op het steilste stuk van de klim heeft gepland waar in amper 9km/h loop tovert een grijns op mijn gezicht. Enkel mijn kamikaze actie in de afdaling is misschien iets teveel van het goede. Die spieren, pezen en gewrichten krijgen zware klappen.
De 2de ronde kent precies het zelfde verloop, alleen zie ik ditmaal de bordjes niet meer tijdens de klim, langzaam begint de ontspanning uit mijn benen te verdwijnen. Met name bij het ingaan van de 3de ronde lijkt het soms wel alsof ik stil sta. Toch wordt mijn inmiddels veroverde voorsprong op de nummer 5 in de wedstrijd steeds groter, en loopt de nummer 3, Patrick Franken nog steeds even ver voor me. Ronde 3 wordt de ronde van hoop, proberen het tempo vast te houden, en dichter bij de nummer 3 te komen. In het begin van ronde 4, de laatste ronde zie ik echter dat ik geen meter dichter bij ben gekomen en vervaagt de hoop, de hoop die ik probeer te vervangen door continuïteit om mijzelf nog even goed te prikkelen. De strijd tegen jezelf, het tempo vasthouden, doorgaan. Op de laatste klim probeer ik mijn ritme zo goed mogelijk vast te houden, "tik, tik, tik" zeg ik tegen mijzelf bij elke pas waarbij ik weer een stukje hoogte overwin. De laatste keer afdalen, voor de zekerheid iets rustiger dan voorgaande keren. De coördinatie is toch minder geworden door de vermoeidheid. De finish is in zicht, de 10 Engelse Mijl zitten erop, het slechte gevoel van deze week is verdwenen. De consumpties die bij het startnummer zitten worden genuttigd, en de terugreis kan beginnen, een kleine 2km op de fiets. Heerlijk zo'n wedstrijd wederom in je "eigen achteruin"!

Foto: Tinus Dewaide (http://www.tinusdewaide.com/)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten